مضرات مصرف زاناکس (آلپرازولام) یا سایر بنزودیازپین ها در مسن ها

خطر دارو خواب آور در افراد مسن

روز ایران: به گفته محققان چینی، از جملگه در افراد مسن، استفاده از دسته ای از داروهای خواب آور به نام بنزودیازپین ها در سال های اخیر در پکن افزایش یافته است.

این اتفاق علی‌رغم دستورالعمل‌ها و اجماع متخصصان مبنی بر عدم استفاده «روتین» از این داروها در افراد مسن به دلیل خطر عوارض جانبی در این گروه سنی رخ داد.

در مقابل، مطالعه محققان آمریکایی نشان داد که تجویز داروهای خواب در این کشور کاهش یافته است. با این حال، این مطالعه قبل از شروع همه‌گیری COVID-19 به پایان رسید، که خواب را برای بسیاری در سراسر جهان مختل کرد.

استفاده از داروهای خواب آور در چین افزایش یافته است

در مطالعه‌ای که در 17 فوریه منتشر شد ، محققان داده‌های بیش از 550000 مراجعه سرپایی بزرگسالان به دلیل بی‌خوابی را که بین سال‌های 2016 تا 2020 به مراکز مراقبت‌های بهداشتی اولیه در پکن انجام شده بود، بررسی کردند.

آنها فقط بیمارانی را شامل می شدند که حداقل یک نسخه برای آگونیست گیرنده بنزودیازپین (BZRA) دریافت کرده بودند، این  دسته ای از داروهای مورد استفاده برای درمان بی خوابی و اضطراب است.

از آنجایی که برخی از این داروها برای درمان اضطراب نیز استفاده می شوند، محققان بیمارانی را که اضطراب یا افسردگی در آنها تشخیص داده شده بود حذف کردند.

آگونیست گیرنده بنزودیازپین ها شامل بنزودیازپین هایی مانند تریازولام، استازولام و تمازپام هستند. این داروها برای درمان بی خوابی موثر هستند، اما تعدادی عوارض جانبی از جمله خطر وابستگی دارند.

گروه دیگری از آگونیست گیرنده بنزودیازپین ها به نام nonbenzodiazepines یا Z-drugs شناخته می شوند. این شامل اسزوپیکلون (Lunesta)، زالپلون (Sonata) و زولپیدم (Ambien) است. این داروها همچنین به عنوان درمان بی خوابی عمل می کنند، اما به نظر می رسد عوارض جانبی کمتری نسبت به بنزودیازپین ها دارند.

در این مطالعه، محققان دریافتند که میزان کلی تجویز بنزودیازپین ها از 34.8 درصد به 62.8 درصد در طول دوره مطالعه افزایش یافته است.

بیشترین افزایش در بیماران 85 ساله یا بالاتر رخ داده است که در سال 2020 به 68.3 درصد افزایش یافته است. و در افراد 75 تا 84 ساله به 65.4 درصد در سال 2020 افزایش یافته است.

در سال 2020، نسخه های بنزودیازپین ها با افزایش سن بیمار افزایش یافت. محققان دریافتند علاوه بر این، بزرگسالان مسن‌تر نسخه‌هایی را با دوز روزانه مشابه بزرگسالان جوان دریافت کردند.

استفاده از بنزودیازپین ها در افراد مسن با افزایش خطرات تصادفات رانندگی، سقوط و شکستگی، بستری شدن در بیمارستان و مرگ همراه است.

نویسندگان مقاله جدید می نویسند: اگرچه دستورالعمل ها در مورد استفاده روتین از بنزودیازپین ها در افراد مسن توصیه می کنند، "ما همچنان شاهد افزایش چشمگیر تجویز بنزودیازپین در افراد مسن علیرغم آسیب پذیری آنها نسبت به عوارض جانبی مرتبط با بنزودیازپین هستیم."

ایالات متحده شاهد کاهش مصرف داروهای خواب است

در ایالات متحده، نسخه های داروهای خواب در سال های اخیر کاهش یافته است، احتمالا به دلیل تلاش برای کاهش استفاده از این داروها.

در مطالعه ای که در سال 2022 در مجله پزشکی خواب بالینی منتشر شد ، محققان داده های بیش از 29000 شرکت کننده در نظرسنجی ملی سلامت و تغذیه 2013-2018 را بررسی کردند.

در طول این مدت، استفاده از داروهای خواب با نسخه 31 درصد کاهش یافت که ناشی از کاهش استفاده از این داروها در دوره های میان مدت و بلندمدت بود.

محققان شاهد کاهش شدیدتر (86٪) در استفاده از داروهای خواب با نسخه در بین افراد 80 سال یا بالاتر بودند.

نویسنده این مطالعه ، دکتر کریستوفر کافمن ، استادیار دپارتمان پیامدهای سلامت و انفورماتیک زیست پزشکی در دانشگاه فلوریدا در گینزویل، گفت که نتایج این مطالعه شگفت‌انگیز بود.

او گفت: «مطالعات قبلی افزایش استفاده از این عوامل را از اوایل دهه 1990 تا اواسط دهه 2010 نشان داده است.

اگرچه مشخص نیست که چه چیزی پشت روند نزولی اخیر وجود دارد، دکتر کافمن گفت که تعدادی تلاش در ایالات متحده برای کاهش تجویز داروهای خواب، به ویژه برای افراد مسن که در معرض خطر بیشتر عوارض جانبی هستند، صورت گرفته است.

او گفت: «این تلاش‌ها شامل برنامه‌های بی‌نسخه‌سازی است که برای کمک به بیماران در قطع، یا حداقل کاهش استفاده از [این داروها] طراحی شده‌اند.»

او گفت: «همچنین تلاش‌هایی برای افزایش دسترسی به درمان‌های رفتاری و ایمن‌تر برای اختلالات خواب، از جمله برنامه‌های آنلاین و برنامه‌های تلفن همراه، صورت گرفته است.

به گفته کافمن، از آنجایی که داده‌های این مطالعه فقط تا سال 2018 انجام شد، بررسی روند استفاده از داروهای خواب با نسخه در آینده نیز مهم خواهد بود، مانند زمان همه‌گیری COVID-19.

وسایل خواب مناسب برای برخی از بیماران

در حالی که داروهای خواب تجویزی تعدادی عوارض جانبی دارند، مواقعی وجود دارد که پزشکان این داروها را برای بیماران توصیه می کنند.

دکتر کارین جانسون ، استاد نورولوژی و مدیر پزشکی برنامه داروی خواب در مرکز پزشکی Baystate در اسپرینگفیلد، ماساچوست، در عمل خود گفت، او معمولاً این داروها را برای بیمارانی توصیه می‌کند که مشکل دیگری دارند.

این ممکن است شامل اختلالات خواب به دلیل شیفت کاری، درد مزمن یا بیماری دیگر باشد.

او گفت: «من احساس می کنم که درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی [CBT-i] به تنهایی برای آن افراد کافی نیست، بنابراین احتمالاً آنها نیز به دارو نیاز خواهند داشت.

دکتر رونالد گاویدیا رومرو ، استادیار نورولوژی که در پزشکی خواب در دانشگاه سلامت میشیگان در آن آربور تخصص دارد، گفت که بی خوابی اغلب با اختلالات دیگری همراه است که ممکن است علائم را تشدید کند.

اوگفت: «این مسائل باید به منظور تضمین بهترین نتیجه با درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی ، هیپنوتیزم‌ها یا کمک‌های خواب یا ترکیبی از هر دو درمان شوند.

جانسون گفت، کمک‌های خواب می‌توانند برای افرادی که برای خوابیدن برای چند روز به کمک نیاز دارند، مانند پس از مرگ یکی از عزیزان، کارساز باشند.

با این حال، او هشدار داد که این داروها ممکن است برای افراد مسن، یا برای افرادی که سابقه راه رفتن در خواب یا سایر رفتارهای پیچیده خواب، یا سابقه مصرف مواد مخدر دارند، مناسب نباشد.

بعلاوه، بنزودیازپین ها را نباید در کنار مواد افیونی مصرف کرد، زیرا هر دو نوع دارو می توانند باعث آرام بخشی و سرکوب تنفس شوند .

درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی

گاویدیا رومرو گفت: برای بی خوابی مزمن یا طولانی مدت، رویکرد اولیه ترجیحی درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی است که "این مزیت را دارد که بیمار را در معرض عوارض جانبی احتمالی داروها قرار نمی دهد."

او گفت در برخی موارد، «بسته به اهداف بیمار، درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی  را می توان با داروهای خواب آور ترکیب کرد، با برنامه کاهش کاهش دارو در آینده».

جانسون گفت یکی از جنبه های درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی  بهداشت خواب است که شامل ایجاد یک محیط خواب خوب (معروف به خنک، تاریک و ساکت)، پرهیز از کافئین و نیکوتین قبل از خواب و تنظیم برنامه خواب منظم است.

بخش شناختی این درمان شامل پرداختن به افکار منفی خواب مانند "من هرگز نمی توانم بخوابم" یا "اگر امشب نتوانم بخوابم چه می شود."

جانسون گفت: «این افکاراغلب محرک‌های سخت خوابیدن هستند. با این حال، "می توان روی آنها در طول درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی برای کمک به درمان بی خوابی مزمن کار کرد."